سال گذشته که توفیق شرکت در پیاده روی اربعین رو داشتم، از محل استقرارمان در نجف ، کنار قبرستان بزرگ وادی السلام حرکت کردم، هنوز یک ساعت از شروع حرکتم نگذشته بود و تازه نزدیک  عمودهای اول می رسیدم که احساس خستگی کردم و حرکت مداوم با پای پیاده بیش از یک ساعت برایم سخت بود ، آن هم در مسیری که پر از تکریم بود و احترام و پذیرایی. همانجا یاد بچه های کوچک اهل بیت علیهم السلام افتادم که چطور با پای پیاده ، با کتک و آزار دشمنان صدها کیلومتر به اسارت برده شدند آن هم در حالیکه سر بریده آقا امام حسین علیه السلام بر نیزه بود. صلی الله علیک یا ابا عبدالله.